Obraz przedstawia przysiółek, na który składają się widoczne w przedstawieniu cztery bielone chłopskie chaty. Kompozycja zbudowana została po przekątnej, którą stanowi polna droga, biegnąca z pierwszego planu w głąb, ku prawej stronie. Jedynie lewa część obrazu zapełniona została wspomnianymi już, ułożonymi nieregularnie w stosunku do siebie, chatami wiejskimi. Cała scena rozgrywa się najprawdopodobniej wczesnym porankiem, o czym świadczy niebo, zasnute ciemnym błękitem, spod którego „przecierają” się pierwsze promienie słońca.

Obraz nieznanego autora, wpisuje się bardzo wyraźnie w tradycję romantycznych przedstawień polskich wsi, będącą naturalnym przedłużeniem XIX-wiecznego historyzmu i sielankowej narracji wsi. Wydaje się, że pierwszym utworem (literackim), w którym wieś polską odmalowano tak niezwykle sugestywnie, był oczywiście „Pan Tadeusz”. Olbrzymia część wierszy opowiada właśnie o cyklach dnia wsi, a portretem poświęconym prawie wyłącznie życiu wiejskiemu są oczywiście „Chłopi” Reymonta.

Widać więc, że przez cały XIX wiek przeniesienie punktu ciężkości z miasta, lub dużych skupisk ludności, na peryferia odbywa się na wielu płaszczyznach. W malarstwie taka tendencja uchwytna jest przede wszystkim w twórczości Kotsisa. Na wyżyny w poetyckim podejściu do tematu wyprowadził ją Chełmoński, którego kompozycje uderzają z jednej strony realistyczną obserwacją, z drugiej jednak zderzają się z bardzo artystycznym ujęciem oraz specyficznym, impresjonistycznym oddaniem rzeczywistości.

Prezentowany obraz, mimo, że nie przedstawia żadnych właściwie elementów narracyjnych, buduje swoją „akcję” tylko i wyłącznie naturą, do której działalność człowieka jest jakby „doklejona”, choć przecież całkowicie z nią zgodna. Zwraca uwagę wnikliwa obserwacja przyrody i jej właściwości, będąca zapewne dziedzictwem Chełmońskiego, przejawiająca się np. w bardzo pięknym oddaniu porannej mgły, unoszącej się nad ciemnozieloną łąką, a także delikatnego światła słonecznego – pierwszych promieni nadchodzącego dnia. Obraz malowany jest na blasze, co było dość nietypowym, ale spotykanym rozwiązaniem.