Dzieło krakowskiego artysty Stanisława Wałacha. Wykonane w 1940 roku w technice farb olejnych. Sygnowane na odwrociu. Monochromatyczny portret młodego mężczyzny o ostrych rysach twarzy i dużych oczach. Widoczna faktura i dukt pędzla.
Syntetyczny wizerunek, nosi znamiona świadomego prymityzowania. Dzieło przywodzi na myśl antyczne portrety fajumskie, była to grupa ponad 700 portretów na drewnianych deskach, które składano wraz ze zwłokami do grobu. Odnaleziono je na zhellenizowanych terenach Egiptu, na cmentarzysku w oazie Fajum. Najstarsze pochodzą z I wieku n.e. jednak cechuje je mocny realizm, portret Wałacha wydaje się nawiązywać stylistycznie do portretów z III wieku n.e. charakteryzujących się syntetyczną, wręcz pozbawioną indywidualności formą, dużymi oczami i monochromatycznością.
Stanisław Wałach (1919-1938) to polski malarz. W 1938 roku rozpoczął studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, które musiał przerwać w czasie wojny. Na początku lat 40. uczył się w tzw. Kunstgewerbeschule. Po wojnie kontynuował studia na ASP, uczył się w pracowni profesora J. Fedkowicza. Zajmował się malarstwem sztalugowym i monumentalnym, rysunkiem oraz grafiką a także realizacja dużych imprez wystawienniczych. Przez lata jego twórczość ewoluowała od realizmu, poprzez socrealizm aż do wypracowania indywidulanego stylu o charakterystycznej fakturowości i syntetycznych forma prowadzących do abstrakcji.
Wałach upraszczał i syntetyzował swoje pracy. Stosował chropowatą fakturę i kontrasty kolorystyczne, jednak nie stronił od kompozycji monochromatycznych. Tworzył dzieła abstrakcyjne, świadomie prymityzował, wiele jego prac charakteryzuje się ekspresją. Brał udział w wielu wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą, m.in. w Czechosłowacji, Berlinie, Budapeszcie, Moskwie oraz Austrii, Chinach, Francji, Grecji, RFN.