Piękny pejzaż przedstawiający krajobraz zimowy na tle zachodzącego słońca. Na rozległej równinie, gdzie dominującym akcentem topograficznym jest wielkie jezioro, ukazano samotne, wygięte od wiatru drzewo. Jego poszarpana sylwetka, składająca się z ułożonych mniej więcej w jednym kierunku konarów, stanowi dominujący element kompozycyjny i zajmuje właściwie całą przestrzeń obrazu, stając się głównym jego „bohaterem”.

Prezentowane dzieło pochodzi z okresu międzywojennego. Możliwe więc, że przedstawia tereny, wchodzące dziś w skład Ukrainy i Białorusi, zwane umownie Kresami. W obrazie dominuje pejzaż równinny z wielkim jeziorem – takie widoki są charakterystyczne przede wszystkim dla rejonu Polesia, leżącego w rejonie dorzecza Prypeci i Bugu.

Autor obrazu musiał być wyśmienitym kolorystą, skoro poradził sobie z trudnym tematem śniegu o zachodzie słońca. Często spotykamy obrazy, przedstawiające pejzaż zimowy w pełnym świetle dnia. Jednak poradzenie sobie z oświetleniem rozkładającym się podczas zmroku na tak światłoczułej powierzchni, jaką jest biel śniegu jest zadaniem bardziej skomplikowanym. Malarz ułatwił sobie kompozycję, „zaprzęgając” do pracy także niebo – jego górna partia, ciemniejsza, odpowiada dolnej partii śniegu. Jedynie środkiem biegnie poziomy, rozświetlony pas, zalany różowym i żółtym kolorem, którego źródłem jest niewidoczne, zachodzące słońce. Światło zostało tu jakby podwojone poprzez odbicie go na powierzchni tafli jeziora. Obraz stanowi czytelne echo romantycznych przedstawień pejzażowych, gdzie samotność (czy człowieka, czy motywu krajobrazowego czy elementu architektonicznego) była zawsze kwestią dominującą.

Obraz wymaga konserwacji warstwy malarskiej.  Rama w bardzo dobrym stanie. Politurowana i bejcowana na kolor czarny.