Wyjątkowy pejzaż autorstwa znakomitego polskiego artysty, stylem wyraźnie nawiązujący do takich nurtów w sztuce jak fowizm czy ekspresjonizm.

Poddany bardzo silnemu wpływowi abstrakcjonizmu, ukazany perspektywicznie widok, wyróżnia się oryginalnym, wydłużonym kształtem pola obrazowego. Pejzaż obejmuje rozciągające się na kolejnych planach widoki (pola uprawne?) w długiej perspektywie, flankowane z obu stron przez drzewa.

Kazimierz Podsadecki urodził się w 1904 roku w podkrakowskim Zabierzowie i studiował w ASP krakowskiej w latach dwudziestych. Należał do pokolenia urodzonego w przełomie XIX i XX wieku, które odegrało bardzo doniosłą rolę w kształtowaniu się polskiej kultury – najpierw międzywojennej, potem, po „popaździernikowej odwilży” w PRL. Okres edukacji artystycznej i pierwsze świadome próby działalności na polu malarstwa upłynęły pod znakiem odwołań do konstruktywizmu. Zjawisko zafascynowania ówczesnych młodych ludzi  futuryzmem i konstruktywizmem, było bardzo częste wśród rówieśników Podsadeckiego (Stern, Wat, Jasieński, Peiper, Młodożeniec). Wszyscy ci artyści zebrali się później pod egidą Peipera w znanym czasopiśmie „Zwrotnica”, gdzie za oprawę graficzną odpowiadał właśnie Kazimierz Podsadecki. W 1926 roku wystawił na pierwszej wystawie grupy „Praesens” kilka swoich abstrakcyjnych prac odwołujących się do tradycji konstruktywistycznych. W miarę dojrzewania artystycznego porzucił jednak ten nurt sztuki żeby przejść do coraz intensywniej eksploatowanego koloryzmu, który zdeterminował jego późniejszą działalność.

Prezentowany obraz pochodzi z tej późniejszej, powojennej fazy twórczości artysty – Podsadecki wydaje się w tym dziele odnosić do dziedzictwa fowistów – świadomie stosując krzykliwe, „gryzące się” nawzajem kolory, które odgrywają w kompozycji najważniejszą rolę. To właśnie kolorystyka obrazów fowistów nadała ruchowi artystycznemu nazwę (pochodzi ona od francuskiego słowa fauve, oznaczającego dziką bestię, które zostało użyte przez jednego z krytyków do określenia obrazów w tej stylistyce). Obraz posiada niewątpliwie bardzo dużą dynamikę, która zbliża go także do działalności międzywojennych ekspresjonistów.

Warto jednak zauważyć jedną, bardzo, jak się wydaje – istotną cechę jego obrazów z tego okresu – poddanie się silnym, wyraźnym tu wpływom twórczości Marii Jaremy. Szczególnie zauważalne jest to w pół-abstrakcyjnych formach przedmiotów nie należących przecież do sfery abstrakcji – które, wzajemnie przenikając się – nadają całej kompozycji indywidualny charakter.