Klasyczny pejzaż tatrzański. Piękne przedstawienie idealnej przyrody przyciąga głębią i kolorystyką tak idealną, że aż niespotykaną w naturze.

Obraz możemy zaliczyć do szerokiego grona pejzaży tatrzańskich, obecnych w polskiej kulturze już od pierwszej połowy XIX wieku. Pejzaże te wyrosły na fali romantycznych zainteresowań, stawiających dwa żywioły: góry i morze na pierwszym miejscu pod względem zaspokajania estetycznej wrażliwości człowieka.

Obraz został skomponowany za pomocą bardzo starej techniki budowy perspektywy, polegającej na wytworzeniu w dziele pewnego rodzaju głębi, umieszczonej najczęściej na osi pola obrazowego, ku której zbiegają się wszystkie linie na obrazie.Taką „głębią” nie są tu najdalej usytuowane od widza góry, ale znajdujący się na osi fragment lasu, tuż nad miejscem, gdzie górski strumyk ginie w oddali. Ku temu miejscu zbiegają się linie, wyznaczane przez brzegi owego strumyka oraz wierzchołki iglaków. Wszystko razem tworzy jakby „zasysającą” głębię, sugerującą rzeczywistą przestrzeń w głębi.

Przestrzeń ta została jeszcze bardziej poszerzona przez umieszczenie w tyle wielkiego masywu górskiego, otwierającego się na niebo.

Obraz jest bardzo wyważony kolorystycznie, a barwy dobierane są nie tyle w sposób bezwzględnie odpowiadający rzeczywistości, co w celu zaspokojenia estetycznych potrzeb widzów.

Wymiary: 72 cm x 52 cm