Tematem przedstawienia jest widok na Giewont. Góra została przedstawiona ze znacznej odległości, poprzedzona jest widokiem na rozległą łąkę ze złożonymi na niej stogami siana.

Prezentowany obraz wpisuje się w tradycję widoków jednego z najsłynniejszych i najlepiej zadomowionego w polskiej świadomości narodowej obiektów natury jakim jest Giewont. Jest to bowiem już od początków zainteresowań górami wzniesienie uważane za symbol, często kojarzony z sylwetką śpiącego rycerza. Jedna z wersji legendy mówi o rycerzach, śpiących pod Tatrami, którzy obudzą się gdy Polska znajdzie się w wielkim zagrożeniu, umiejscawia ich właśnie pod Giewontem. Związane jest to z dużym występowaniem w jego ścianach jaskiń, spośród których najlepiej znanymi są Jaskinia Juhaska, Kozia Grota czy Dziura w Szczerbie.

Poruszając ten wątek analizy, a chcąc odczytać w pełni znaczenie całego dzieła, należy wziąć pod uwagę okres powstania płótna. Przy sygnaturze została bowiem zapisany drugi rok II wojny światowej – czasu, w którym dla wielu Polska znalazła się w niebezpieczeństwie, jakie nigdy wcześniej w historii jej nie groziło. Dlatego też podczas hitlerowskiej okupacji, kiedy artystyczna wypowiedź na wiele tematów, poruszających kwestie społeczne, historyczne (nie mówiąc już o tych politycznych) stała się niemożliwa, uciekano się do wewnętrznej historii, zwyczajów narodowych, które, czytelne dla węższego grona odbiorców, pozwalały na w miarę swobodną wypowiedź twórczą.

Dodatkowo warto zwrócić uwagę na warsztatową stronę obrazu, przywodzącego na myśl od razu malarstwo polskich postimpresjonistów (Stanisławski). Znakomite wyczucie kolorów, godne Chełmońskiego odważne zestawienia barw, jednocześnie włączony tu nastrój zadumy czynią z obrazu dzieło ponadprzeciętne i niezwykły dokument swojej tragicznej epoki.

Obraz sygnowany nazwiskiem artystki oraz datą i miejscem powstania: „1940, Zakopane”.