Duży wazon formowany ręcznie, tradycyjną metodą hutniczą. Stanowi przykład polskiego szkła artystycznego doby PRL.

Wazon wykonany ze z szkła o różnym nasyceniu fioletu, dzięki czemu osiągnięto piękne przejścia kolorystyczne. Wazon ma formę klasycznego kielicha, o wydatnym brzuścu osadzonym na nie wielkiej kolumnie w formie żłobionej w wertykalne pasy kuli wpartej na okrągłej podstawie. 

Okres największego rozkwitu polskiego szkła artystycznego przypada na okres PRL-u, czyli lata 60. i 70. XX w. Szczególne znaczenie dla rozwoju szklarstwa w Polsce miało otwarcie w tym czasie przez Stanisława Dawskiego Wydziału Szkła Artystycznego we Wrocławskiej Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych. Absolwentami tego wydziały byli najlepsi powojenni projektanci szkieł artystycznych, m. in. Jerzy Słuczan-Orkusz, Zbigniew Horbowy, Henryk Wilkowski, czy Barbara Urbańska-Miszczak. Istotny wpływ na rozwój szkła artystycznego w Polsce miał także działający w okresie PRL-u Krakowski Instytut Szkła.

Zarówno tzw. szkła krakowskie, jak i szkła wytwarzane w polskich hutach szkła takich jak Krosno, Tarnowiec, czy Ząbkowice posiadają walory artystyczne i kolekcjonerskie. Polskie szkła z lat 60. I 70. cieszą się obecnie dużym zainteresowaniem wśród kolekcjonerów zarówno w Polsce, jak i za granicą.