Sporej wielkości pejzaż polskiego, cenionego malarza - Stanisława Radziejowskiego. Sygnowany w prawym dolnym rogu: ST. RADZIEJOWSKI. Obraz oprawiony w szeroką, drewnianą ramę, z wyraźnym usłojeniem, która znakomicie podkreśla walory dzieła.

Obraz przedstawia rodzimy, jesienny pejzaż z widokiem na drzewo i krzewy rosnące nad rzeką. Uwagę przyciąga pierwszy plan z intensywnie zieloną połacią traw, która kontrastuje z przygaszonymi barwami drzew i nieba. Po prawej stronie rozciąga się rozłożyste drzewo – malowane długimi pociągnięciami pędzla i delikatnymi dotknięciami sugerującymi przerzedzone już liście. Na drugim planie widoczna szaro-srebrzysta rzeka, dalej pagórki i pochmurne niebo.

Dzieło przyciąga uwagę kolorystyką – srebrzystymi szarościami i brązami z kontrastującą, zaskakująco soczystą zielenią.

Stanisław Radziejowski (1863-1950) polski malarz, przez większość życia związany z Krakowem. Studia rozpoczął na krakowskiej ASP, gdzie uczył się w oddziale kompozycyjnym Jana Matejki. Naukę kontynuował w akademii monachijskiej oraz szkole malarskiej Ottona Seitza. Znany w środowisku krakowskim, był przyjacielem Włodzimierza Tetmajera czy Ludwika de Laveaux. Po powrocie do Krakowa rozpoczął tu ożywioną działalność (m.in. był jednym z malarzy wystawianych w salonie Frista przy ul. Floriańskiej czy malował słynną Panoramę Tatr, wystawioną później w Monachium).

Początkowo pod wpływem środowiska akademickiego, z którego stopniowo zaczął się uwalniać. Wg Słownika Artystów Polskich Radziejowski należał do tych malarzy, którzy pod koniec lat 80. XIX wieku zapoczątkowali w sztuce zjawisko tzw. „chłopomanii”. Równocześnie z tym dojrzałym okresem wiąże się silne zainteresowanie u Radziejowskiego symbolizmem.