Duże lustro w drewnianej ramie ze złoceniem i sztukaterią, odznaczające się bogactwem ornamentu i dekoracyjnością. Rama profilowana, zdobiona motywami roślinnymi – przeplatające się drobne liście akantu, które tworzą regularny, ciągły ornament. Naroża ramy podkreślone dużymi, stylizowanymi palmetami. Kryształowa tafla szklana, fazowana na krawędziach.

Ornament akantowy to jeden z najpiękniejszych i najlepiej rozpoznawalnych motywów zdobniczych stosowanych w sztuce już od starożytności. W późniejszych wiekach pojawiał się we wszystkich stylach czerpiących inspirację  z antyku. Ornament akantowy stosowano w średniowieczu i w renesansie. W XVII-XVIII w. ornament ten przeszedł swoistą ewolucję – od formy bujnego akantu o grubych, mięsistych liściach (od ok 1630 r.), poprzez akant suchy charakteryzujący się przestylizowanymi, suchymi liśćmi (od ok. 1700 r.), po akant płomienisty o  falujących, płynnych liściach (po 1725 r.).