Głównym motywem przedstawienia są trzy rozłożyste drzewa (dęby), pod którymi bawią się dzieci. W tle zarysowane delikatnie zabudowania miejskie.

Prezentowana grafika, pochodząca jeszcze z wczesnego, młodzieńczego etapu twórczości Ritterówny, zdradza wyraźne dążenie do odnalezienia własnej drogi artystycznej, którą w przyszłości będzie można określić jako dziedzictwo postimpresjonizmu, międzywojennego koloryzmu, a nawet abstrakcjonizmu. Owe Drzewa, ilustrujące zapewne jeden z nowosądeckich zakamarków, przypominają swoją wdzięczną lekkością obrazy Gainsborough czy Watteau, którzy potrafili wielkim, zwalistym konarom nadać wrażenia lekkości i swoistego czaru. Oszczędność w detalu sprowadza scenę do pięknej i czystej kompozycji na linii interakcji człowiek-natura-miasto.

Maria Ritter  (ur. 1899  w Nowym Sączu) - malarka i grafik, która związała swoje życie z rodzinnym miastem (była nawet zwana, nieco pompatycznie, „sądecką kapłanką sztuki”). Pierwotnie studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim filozofię i historię sztuki, by następnie podjąć naukę na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uczyła się tu pod kierunkiem min. Wojciecha Weissa i Jana Wojnarowskiego. W trakcie studiów w latach 1924/1925 studiowała w Paryżu u Ferdynanda Légera i Ottona Friescha. Podczas pobytu nawiązała kontakt z awangardową grupą polskich stypendystów filii krakowskiej ASP w Paryżu, prowadzonej przez Józefa Pankiewicza. Po powrocie do kraju pracowała nad polichromiami w kościołach w Dębnie Podhalańskim, Rzeszowie, Łańcucie czy Żegiestowie. W okresie powojennym związała swoją twórczość głównie ze sztuką sakralną, rozszerzając ją o szereg prac konserwatorskich, które przeprowadziła w kościołach nowosądeckich. W 1974 r. artystka przeszła wylew krwi do mózgu, który spowodował paraliż prawostronny. Nie godząc się na bezczynność ćwiczyła i wprawiała lewą rękę do rysunku, a wszystkie powstałe w ten sposób szkice opatrywała napisem „lewą ręką”.

Wymiary: 28 cm x 34 cm