Obraz przedstawia motyw architektoniczny (wiejską chatę) w otoczeniu rozległego ogrodu. Pierwszy plan zajęty został przez gęste i rozkwitłe, kolorowe rośliny, za którymi umieszczono pobielaną chatę, krytą zbrązowiałą słomą, ukazaną w dość silnym skrócie perspektywicznym. Znajdujące się także na pierwszym planie drzewo rzuca mocno zarysowany cień na jedną z jej ścian.

W prezentowanym obrazie bardzo silne i ewidentne są wręcz inspiracje postmłodopolską manierą konstruowania formy w obrazie, polegającej głównie na operowaniu kolorem – z pewnością ów silny, intensywny cień, który rzucany jest przez drzewo na białą chatę, a któremu autorka nadała mocną, niebieską barwę, przejęty został z obrazów Stanisławskiego, czy, może jeszcze wyraźniej – Chełmońskiego – mistrza w operowaniu światłem na płótnie.

Anna Maślakiewicz – Brzozowska (1912 - 1986) w 1931 roku rozpoczęła naukę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w szkole ogólnej Ksawerego Dunikowskiego. Następnie uczyła się u Jarockiego, Axentowicza i Mehoffera. W 1936 roku otrzymała absolutorium. Wyszła za mąż za Stefana Brzozowskiego, znanego karykaturzystę i rysownika (współpracował z tak popularnymi pismami jak „Szpilki”, „Echo Krakowa” czy „Przekrój”). Była członkiem Stowarzyszenia „Zachęta”, a od 1950 roku Związku Polskich Artystów Plastyków.
 

W twórczości Maślakiewicz dominowały w różnych okresach różne postawy stylistyczne – artystka interesowała się koloryzmem, a następnie, w okresie powojennym, na krótko socrealizmem. Nigdy jednak na dobre nie uległa nowym tendencjom do abstrakcyjnej formy w obrazie. Tematycznie wybierała motywy pejzażowe, szczególnie chętnie zaś kompozycje, w których przedstawiała architekturę (a więc świadectwo pracy człowieka) i naturę.