Grafika wykonana wvtradycyjnej technice drzeworytu. Obraz przedstawia grupę pięciu młodych dziewcząt, puszczających na rzece wianki. Brzeg rzeki porośnięty krzakami, na jego skraj podchodzi gęsty las. W oddali zamek na wzgórzu, za którym znajduje się nadnaturalnej wielkości księżyc w pełni.

Grafika przedstawia obrzęd puszczania wianków. Święto to posiada rodowód słowiański, zwyczajowo zwane było Nocą Kupały (obecnie Noc Świętojańska lub wigilia św. Jana), związane było z letnim przesileniem słońca, obchodzone w najkrótszą noc w roku, czyli najczęściej z 21 na 22 czerwca. Obrzęd przedstawiony na drzeworycie, będący immanentną częścią obchodów nocy, to moment kiedy dziewczęta, zaplótłszy uprzednio wianki, puszczają je w rzece. Zwyczajowo nieco niżej młodzi chłopcy wyławiali płynące konstrukcje z kwiatów i traw.

Na prezentowanej grafice uwagę zwraca przede wszystkim przedstawiony w oddali zamek , do którego stworzenia posłużył jako model zapewne krakowski Wawel. Wydaje się, że takie stwierdzenie nie jest nadinterpretacją – Janusz Benedyktowicz był artystą związanym przez całe swoje życie z Krakowem. W grafice zdecydował się na przedstawienie święta kojarzonego przede wszystkim ze swoim miastem. Także topografia obrzędu zgadzałaby się w tym wypadku – zwyczajowo wianki urządzane były w Krakowie na przeciwległym wobec Wawelu brzegu Wisły – na Dębnikach. Drzeworyt ten jest więc ciekawą pracą w której rzeczywistość miesza się z oniryczną baśniowością prasłowiańskich obyczajów.

Janusz Benedyktowicz (1918-2001) po II wojnie światowej uczył się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie następnie wykładał. Zajmował się malarstwem, grafiką, medalierstwem. Wykonywał także ekslibrisy oraz tworzył ilustracje do wielu książek (np. Fraszki Jana Sztaudyngera).