Niezwykły pejzaż wyróżniający się ciekawym ujęciem oraz oszczędną gamą barwną, skupioną na uspokajających zieleniach i chłodnych błękitach. Obraz przedstawia niewielki pejzaż, w którego centrum znajduje się para wysokich brzóz.

Jerzy Pazdanowski urodził się w 1902 roku w Porębie Żegoty, małej wsi położonej pod Krakowem. Pobierał naukę artystyczną na krakowskiej ASP w latach 1920 – 1926. Studiował pod kierunkiem Jarockiego, Pieńkowskiego, Kamockiego i Mehoffera. Po wojnie uczestniczył mocno w życiu artystycznym Krakowa, portretował profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Należał do ZPAP oraz do Stowarzyszenia Zachęta. Pazdanowski chętnie sięgał po grafikę i akwarelę, tę ostatnią uważaną za technikę stosunkowo trudną, która pozwalała na uzyskanie bardzo delikatnych niuansów kolorystycznych. Wydaje się, że twórczość malarza została silnie zdeterminowana przez okres studiów, szczególnie przez silną osobowość Kamockiego, którego ulubiona tematyka (pejzaż) dominowała przez cały czas u artysty. Kamocki uchodził zaś za najwierniejszego kontynuatora szkoły pejzażowej Jana Stanisławskiego, od którego możemy więc wyprowadzić „genetyczne” zainteresowanie tym motywem u Pazdanowskiego.

Artysta „zamyka” się więc tematycznie prawie wyłącznie w pejzażu, osiągając w nim dużą biegłość, o czym świadczy prezentowana akwarela. Pracę charakteryzuje umiejętność oddzielenia potrzeby ukazania szczegółu od syntezy – Pazdanowski zmienia detal od dość dokładnie potraktowanych „bohaterek” – brzóz po bardzo umowne zarysy drzew (szczególnie po prawej stronie). Warto zwrócić także uwagę na bardzo oszczędną gamę barwną, korzystającą właściwie wszędzie z różnych odcieni zieleni i błękitu.