Proszek na wszy był to popularny i bardzo przydatny element wyposażenia, przedmiot do niezbędnej higieny osobistej dla alianckiego żołnierza w czasie II wojny światowej. Przechowywany w puszce, stosowano do posypywania włosów, ubrań i bielizny aby zapobiec przenoszeniu się wszy. Pasożyty były wówczas poważnym problemem w armii: rozprzestrzeniały się łatwo przy kontakcie z drugim człowiekiem, powodowały dokuczliwe swędzenie, a przy tym przenosiły poważne choroby. Stosowanie tego środka pomogło skutecznie chroniło przed epidemią tyfusu plamistego i malarią.

Proszek zawierał dichlorodifenylotrichloroetan, czyli DDT, w późniejszym czasie uznany za szkodliwy dla ludzi. W latach 40 XX wieku był jednak powszechnie stosowany. Paul Hermann Müller, który odkrył jego właściwości owadobójcze, w 1948 roku otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny.

Niewielka metalowa puszka z dozownikiem, z okresu 1939-1945, dedykowana amerykańskiej armii, zawierała proszek na wszy. Pokryta w całości ciemnooliwkową farbą, z czarnymi prostymi napisami charakterystycznymi dla amerykańskich wyrobów wojskowych: “INSECTICIDE/ LOUSE POWDER/ ingredients/ 10 % D. D. T./ 90% PYROPHYLLITE/ U.S. PATENT NO. 2,329,074/ FOR THE PREVENTION AND DESTRUCTION OF LICE/ CAUTION/ FOR EXTERNAL USE ONLY. KEEP/ AWAY FROM FOOD AND MESS GEAR./ Manufactured and packed by McCORMICK & Co./ BALTIMORE MD./ Made in U. S. A./ NET CONTENTS: 2 OZ.”.