Rysunek wykonany ołówkiem i flamastrem na papierze. Przedstawia krajobraz po burzy. Dolna partia obrazu zajęta przez wysokie trawy, górna przez niebo, po prawej stronie zasnute ciemnymi burzowymi chmurami. Rośliny wydają się lekko falować pd wpływem wiatru. Efekt ten artysta osiągnął dzięki kontrastowemu zestawieniu prostych linii pionowych i giętkich, falujących linii poziomych, które dynamizują kompozycję.

Kolorystyka ograniczona do odcieni szarości, gdzieniegdzie przeplatanych ugrem.

Obraz nie jest realistycznym odwzorowaniem rzeczywistego pejzażu – widok został przetworzony, niejako ‘przepuszczony’ przez umysł artysty. Cechuje go szkicowość i element niedopowiedzenia. Zamiarem artysty nie było odtworzenie rzeczywistości, lecz oddania niewidzialnych uczuć, nastrojów i pojęć, które autor odnajduje w widoku przyrody po burzy.

Dzieło wpisuje się w nurt sztuki awangardowej XX w., odrzucającej dotychczasowe style i kreującej własny świat. Twórcy sztuki awangardowej nie naśladowali rzeczywistości, lecz poszukiwali własnego, odrębnego języka wyrazu. Artysta w XX w. stał się interpretatorem świata, który poprzez sztukę poszukuje odpowiedzi na dręczące go pytania, rozwiązuje własne problemy wewnętrzne. Zjawisko awangardy w sztuce pojawiło się ok. 1910 r. wraz z powstaniem takich kierunków jak futuryzm, dadaizm, kubizm itd.

W Polsce jednym z nowatorskich ruchów artystycznych była Awangarda Krakowska działająca w latach 20. XX w., i skupiona wokół czasopisma “Zwrotnica” Grupie przewodził Tadeusz Peiper, główny teoretyk i twórca manifestu ‘3xM’ –  ‘Miasto, masa, maszyna’, leżącego u podstaw programu Awangardy Krakowskiej. Hasłem przewodnim Awangardzistów Krakowskich było: „Minimum słów, maksimum treści”. Według głównych założeń tej grupy obraz stanowić miał ekwiwalent uczuć.

Obraz sygnowany przez autora nazwiskiem i datą w lewym dolnym rogu.