Pejzaż przedstawiający stoki górskie ujęte z perspektywy szerokiego koryta rzeki. Częściowe zalesienie i widoczna skalistość stoków po lewej stronie budują napięcie, rozluźnione łagodnym oświetleniem gór znajdujących się po drugiej stronie rzeki.

Na pierwszym planie, pomiędzy szczytami płynie w dolinie spokojna rzeka, w której refleksach widać kształty odbijających się w jej wodzie drzew. 

Obraz pięknie oddaje spokój i ciszę panujące pośród pięknych stoków i szlaków górskich w Polsce. Stanowi klasykę w sferze polskiego malarstwa krajobrazowego, w którym tematyka górska jest jednym z najważniejszych podejmowanych przez wielu artystów nie tylko rodzimych, ale również zagranicznych ze względu na niezwykłą urodę i czar otaczające polskie wzgórza.

Jedną z zastosowanych technik w obrazie jest perspektywa powietrzna, która uważana jest za wynalazek Leonarda da Vinci. Polega ona na manipulowaniu plamą barwną oraz perspektywą w taki sposób, żeby elementy znajdujące się coraz dalej od planu głównego, przybierały coraz bardziej rozmyte, niewyraźne kształty o coraz jaśniejszej gamie kolorystycznej, co sprawia wrażenie trójwymiarowości i faktycznego oddalenia kolejnych planów obrazu.