Niewielkich rozmiarów talerzyk porcelanowy, w formie kwadratu, jest malowany podszkliwnie kobaltem, najbardziej tradycyjną metodą zdobienia porcelany. Cała powierzchnia talerzyka jest pokryta przedstawieniami  orientalnymi, częściowo abstrakcyjnymi. Można odczytać tematykę niektórych z nich: są to pejzaże, z których kilka ukazuje płynące łodzie z żaglami. Na brzegach naczynia złocone ornamenty.

Tak zwany „kobaltowy błękit”, zbliżony odcieniem do granatu, stosowany w zdobieniu klasycznej biało-niebieskiej porcelany, nazwę zawdzięcza kobaltowi, metalowi, z którego ten kolor pozyskiwano. Czasem zamienie ten kolor nazywa się „błękitem drezdeńskim” (od porcelany zdobionej w ten sposób w rejonie Drezna). Kobaltowy pigment zaczęto stosować dopiero w pierwszych dekadach XVIII wieku. Wcześniej nie znano tego odcienia błękitu i stosowano zamienne barwniki, jak na przykład „lapis lazuli”. Odkrycie receptury na kobaltowy błękit zostało masowo wykorzystane w osiemnastowiecznych manufakturach porcelany i dzięki temu kolor, zwany w skrócie „kobaltem”, jest powszechnie kojarzony z klasyczną biało-niebieską porcelaną i fajansem. Często bywał stosowany do malowania ornamentyki imitującej wzory chińskie na porcelanie, na przykład „wzoru cebulowego”, lub pejzaży orientalnych. Błękit kobaltowy jest powszechnie stosowany także we współczesnej ceramice.