Mozaikowe przedstawienie portretu kobiety w typie Modiglianiego, wykonane z wielobarwnych fragmentów glazurowanej ceramiki osadzonych w piaskowo-cementowym podłożu. Kolorystyka utrzymana jest w odcieniach błękitu i granatu, z pominięciem cery kobiety, która jest kremowa. Wyraźnie odznaczają się usta i oczy postaci, smukłą szyję ma ozdobioną kilkakrotnie owiniętym wokół naszyjnikiem.

Mozaika ta odznacza się przede wszystkim złożonością formy, ułożono ją z kilku różnych typów ceramiki, odróżnialnej nie tylko kolorystycznie, ale również fakturą i stopniem intensywności połysku glazury, z których niektóre dają wręcz efekt lustra. Struktura powierzchni całości mozaiki jest nierówna, plastycznie wybrzusza niektóre fragmenty obrazu, nadając mu głębi.

Sztuka mozaiki sięga swoja tradycją do starożytności, a pierwsze obrazy tego typu datowane są nawet na 5 tysięcy lat p.n.e. Mozaika jest dekoracją obrazkową lub ornamentalną wykonaną z niewielkich i wielokolorowych fragmentów ceramiki lub szkła. Elementy przyklejane do podłoża tworzą spójny obraz. Do czasów współczesnych zachowały się mozaiki w Pompejach, była to też metoda stosowana przez wczesnych chrześcijan, a także w Bizancjum i w sztuce islamu.

Amadeo Modigliani był włoskim twórcą przełomu XIX i XX wieku, malarzem i rzeźbiarzem, który choć stworzył kilka pejzaży, zainspirowany był głównie przedstawieniami ludzkimi, które pokazywał za pomocą portretów, aktów i rzeźbionych głów. W jego pracach widoczne są elementy ekspresjonizmu, kubizmu i symbolizmu, chociaż sam nigdy nie oddał się w pełni żadnemu z prądów artystycznych. Dla stylu Modagliniego charakterystyczne są formy linearne i mocno wyciągnięte. Twarze jego postaci mają wydłużone twarze i oczy bez źrenic. Widoczna jest mocna redukcja przedstawień portretowych do stopnia, w którym koncentracja jest wyłącznie na przedstawianej postaci ze względu na brak innych elementów na obrazie lub ich redukcji.