Sporej wielkości, akademicka martwa natura polskiego artysty Franciszka Rutkowskiego.

Wydawać by się mogło banalny temat – martwej natury, przyciąga uwagę dzięki przemyślanej, niebanalnej kompozycji. Oszczędna, asymetryczna kompozycja skupia się w prawej części dzieła. Lewa strona pozostaje prawie pusta – jedynie nieregularne smugi sugerują, że patrzymy na lekko zmarszczoną tkaninę. Centrum kompozycji jest duża zielona waza, która jest łącznikiem pomiędzy pustką lewej a pełnią prawej strony.

Ze względu na nietypową dla martwych natur kompozycję, obraz wpisuje się w nurt contemporary – malarstwa nowoczesnego, w którym martwa natura jest nie tylko studium malarskim, ale także dziełem zachęcającym do interpretacji i kontemplacji.

Franciszek Rutkowski (ur. 1892 w Olesku – zginął w 1940 w Katyniu) edukację artystyczną pobierał na krakowskiej ASP, w latach 1913 – 1922. Przerwane przez I wojnę światową studia kontynuował już w okresie międzywojennym. Jego głównymi nauczycielami byli w tym czasie Jacek Malczewski i Teodor Axentowicz. Franciszek Rutkowski w początkowym okresie twórczości zdradzał niezwykłe skupienie się na kwestii kolorystycznej w malarstwie. To kolor był najważniejszym czynnikiem, budującym treść jego obrazów. Dziesiątki niuansów barwnych decydują o niepowtarzalnym, poetyckim charakterze jego dzieł.