Obrazek wykonany w technice akwareli, przedstawiający kościół w stylu barokowym.

Kolorystycznie w obrazie dominuje sepia ze stosunkowo niewielkimi plamami barwnymi w kolorze turkusu, który niezwykle przyciąga wzrok, kierując go na centralną część kompozycji. Przedstawiony na obrazie kościół stanowi modelowy przykład budownictwa barokowego, którego rozwój i trwanie datowane są od końca XVI wieku do XVIII wieku.

U podstaw baroku, który obejmował nie tylko architekturę, ale również wszelkie przejawy działalności literackiej i artystycznej, leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu  w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Jest traktowany jako nieoficjalny styl Kościoła katolickiego z tego okresu. Najwspanialszymi budowlami były wówczas kościoły i pałace; bardzo okazałe bywały również klasztory i kamienice. Wtedy właśnie powstały pierwsze wielkie założenia urbanistyczne: Londyn, Wersal czy Rzym. Zainteresowano się nie tylko samymi budynkami, ale również ich otoczeniem. Wprowadzono iluzjonizm, który sprawiał, że budowle wydawały się jeszcze wspanialsze niż były. 

Prekursorami nowego stylu w architekturze byli żyjący w drugiej połowie XVI wieku Włosi: Domenico Fontana, Michał Anioł i Giacomo della Porta. Za pierwowzór barokowej świątyni uważa się kościół Il Gesu, znajdujący się w Rzymie.