Przepełniony spokojem pejzaż, w którym spotykają się przyroda, człowiek oraz Bóg. Przedstawia polną drogę wśród drzew – droga prowadzi wprost z pierwszego planu w głąb pola obrazowego, biegnąc po osi kompozycji – wzdłuż niej rosną izolowane od siebie, młode brzozy. Cała sceneria wśród rozległych, zielonych pól. Po prawej stronie, przy drodze, kapliczka. W centrum pola obrazowego dwie osoby (dzieci?), zwrócone do widza plecami.

Obraz jest dziełem przepojonym polskim, romantycznym, bardzo poetyckim pojmowaniem przyrody i wynikającej z niej sielankowości. Nierozerwalne związanie przyrody z religią, które przejawia się w dziesiątkach pejzaży, w których przedstawiano kościoły czy (tak jak w prezentowanym przykładzie kapliczkę), kazało postrzegać naturę jako boski dar. Stąd wspomniana przydrożna kapliczka w obrazie odgrywa dość dużą rolę – stając się przez kolor wspólną ukazanym w rzędzie brzozom – prawie jako rzeczywisty twór natury, znajdujący się na swoim miejscu, tkwiący w nim od pokoleń.

Obraz jest także ciekawy pod względem techniki wykonania – przedstawienie nie jest tu „totalne” – artysta nie zamalował całej powierzchni kartki, kreując zupełnie nowy widok, ale jedynie zarysował kontury zamierzonej sceny i ostrożnie, delikatnie wypełnił je kolorami, „rzucając” ją na przestrzeń kartki.