Malowniczy pejzaż doskonale wyrażający romantyczne przekonanie o odwiecznym połączeniu człowieka z naturą. Tematem przedstawienia jest pejzaż, w który wkomponowana została, znajdująca się w sporej wielkości zagajniku, wiejska chata.

Obraz, stojący na wysokim poziomie wykonania, powstał dla celów czysto estetycznych – nie ma on nieść żadnej treści, związanej np. z położeniem chłopa polskiego, jego życiem, zwyczajami i wierzeniami, ale przedstawiać jego środowisko w romantycznej i przyjemnej aranżacji. Skutkuje to umiejscowieniem pejzażu przez artystę w konwencji romantycznej bukoliki, sławiącej urodę życia wiejskiego, podkreślającej jego spokój i piękno. Autor obrazu potrafił w zasadniczy sposób oddać impresje zachodzącego słońca, bez ukazywania go – słońce pada na chatę z prawej strony, spoza pola obrazowego. To właśnie wspomniany budynek wydaje się być głównym bohaterem – świadcząc o naturalnym, trwającym od wieków sprzężeniu człowieka z naturą, jego realnym środowiskiem.

Technicznie, obraz jest zbudowany na zasadzie kontrastu – uderza zestawienie potraktowanej bardzo schematycznie chaty chłopskiej z pełnymi finezji pociągnięciami pędzla przy malowaniu drzew, znajdujących się na drugim planie.