Ciekawy pejzaż konstruowany głównie za pomocą koloru i plamy barwnej. Nie bez znaczenia dla odbioru dzieła jest budynek wkomponowany w krajobraz, stanowiący kłopotliwe dziedzictwo przeszłości. W centrum kompozycji znajduje się duża, sugerująca kolistą, konstrukcja, zwężająca się ku górze. Budynek otoczony jest rozległym parkiem.

Obraz jest dziełem, mogącym być zaliczonym do nurtu neoprymitywizmu bądź koloryzmu – w przedstawionym widoku historycznego budynku to właśnie bowiem kolor odgrywa rolę pierwszorzędną, o wiele ważniejszą niż forma, która została oddana jedynie umownie.

Obraz, powstały zapewne po II wojnie światowej, jest pewnego rodzaju świadectwem ikonograficznym dotyczącym dziejów Wrocławia, a bardziej precyzyjnie – bardzo kłopotliwego świadka jego niemieckiej przeszłości, jakim była w okresie powojennym Hala Ludowa. Budynek został bowiem wzniesiony pierwotnie jako Hala Stulecia, jako ukoronowanie uroczystości setnej rocznicy wydania we Wrocławiu przez Fryderyka Wilhelma III odezwy Do mojego ludu (An Mein Volk), wzywającej do powszechnego oporu przeciwko Napoleonowi. Postrzegana jako szczyt możliwości konstruktorskich człowieka, Hala pozostawała dumą niemieckiego Wrocławia do 1945 roku. W zmienionej, powojennej rzeczywistości nieuszkodzony budynek stanowił dla władz komunistycznych problem tożsamościowy miasta. Dlatego też nieprzypadkowo tutaj właśnie zorganizowano w 1948 roku Wystawę Ziem Odzyskanych, podczas której ustawiono obok Hali słynną iglicę wysoką na 106 metrów, nawiązującą jako polski element udany dialog z dominantą i „zaklinającą” w pewien sposób „niemieckość” miejsca.