Bolesław Mach (1925 - 2009) z wykształcenia był lekarzem – swoje życie związał z Krakowem i Zakopanem, gdzie kształcony był prywatnie przez różnych przedstawicieli środowiska artystycznego. W środowisku artystycznym znana jest anegdota o tym, jakoby Mach poprosił samą Marię Jaremę, aby ta zaczęła uczyć go malować. Jaremie ten pomysł nie przypadł jednak do gustu i zwróciła się o to do kolegi, znanego krakowskiego malarza – Zygmunta Króla. Ten właśnie został nauczycielem Bolesława Macha. Wydaje się, że Mach przejął od Króla jego charakterystyczny, szorstki styl malowania, polegający na nerwowych pociągnięciach pędzlem i stosunkowo jednolitej gamie kolorystycznej, wydobywającej niuanse bardzo subtelnie. Nauka u Króla pozwoliła mu opanować podstawy malarstwa, a w krótkim czasie rozwinąć je o swoje własne umiejętności. W efekcie Bolesław Mach pozostawił po sobie zbiór prac obrazujących ulubione przez niego rejony Małopolski – tak popularne u innych artystów podkrakowskie miejscowości z Zakopanem na czele.

Prezentowany obraz śmiało może być zaliczony do tych, które reprezentują już dojrzałą, w pełni ukształtowaną fazę twórczości artysty, oscylującą wciąż wokół pejzażu, zgrabnie oddającą otaczający świat.

Mach wybrał tu południową porę letnią, w której przedstawił nakrapianą makami łąkę. Całość tchnie spokojem i nastrojowością. Typowo „polskim” tematem są wyeksponowane maki. Jednocześnie widzimy w obrazie efekt kształcenia malarskiego – tylko od doświadczonego artysty mógł się amator dowiedzieć jak kłaść kolory – stąd drzewa stają się partiami niebieskie, co daje wrażenie większego realizmu. Obserwacja nowych zjawisk optycznych zabiegu została doceniona i wprowadzona do malarstwa przez francuskich impresjonistów i jest jedną z największych zdobyczy sztuk plastycznych XIX wieku, a takie obrazy jak prezentowany, świadczą o jej niezmiennym trwaniu w sztuce do dziś.

Wymiary: 38 cm x 48 cm