Przepełniony dynamizmem obraz przedstawiający scenę przejazdu saniami, zaprzężonymi w trójkę koni na tle pejzażu. Scena ta jest ujęta w ciągu dnia, ale przy bardzo zachmurzonym niebie, co nadaje obrazowi nastrój pewnego napięcia. Zaprzęg skierowany jest w lewo – ciągną go trzy konie – dwa gniade i jeden kary. W saniach także znajdują się trzy osoby.

Autor obrazu, Jerzy Lelito, urodził się w 1927 roku i związał swoje życie, zarówno zawodowe, jak i prywatne, z Krakowem. Jego twórczość została prawie całkowicie zdominowana przez romantyczny nurt malarstwa polskiego, tak chętnie uprawiany w Polsce powojennej. Nurt ten, poświęcający się prawie wyłącznie portretowaniu nieistniejącej już kultury polskiej prowincji XIX wieku, obejmował całe spectrum kompozycji – najczęściej jednak koncentrując się na swoistej symbiozie – człowieka z przyrodą (która w wypadku prezentowanego dzieła jest reprezentowana głównie przez konie). Malarstwo to było także często reakcją artystyczną na oficjalne tendencje, dominujące w latach 50tych, 60tych czy 70tych w Polsce – kierujące się w stronę sztuki wybitnie abstrakcyjnej.

Prezentowany nurt, który można nazwać bez przeszkód historyzującym, jest więc naturalnym przedłużeniem historycznego akademizmu, a potem polskiego impresjonizmu – obu tendencji, które czerpały przecież mocno z życia polskiej wsi. Sam obraz jest natomiast bardzo bezpośrednim odniesieniem do obrazów Chełmońskiego, w tym do jego sztandarowej, mistrzowskiej Czwórki. Podobnie jak Chełmoński, Lelito tworzy w swoim obrazie rozległą, kresową równinę, dominującą nad życiem każdego z zamieszkujących ją ludzi, zasnutą ciężkimi, szarymi chmurami zimowymi.