Dzieło jest doskonałym przykładem bardzo wprawnego posługiwania się trudną sztuką akwareli. Jest to technika nie tolerującej poprawek czy zmian, „wyczulona” na bardzo delikatne nawet niuanse kolorystyczne. Tematem przedstawienia jest pojedynczy koń barwy gniadej. Zwierzę zostało przedstawione „z profilu”, stojąc bokiem w prawą stronę. W oddali przedstawiono rozległy pejzaż, z dominującymi przestrzeniami równinnymi.

Prezentowany obraz należy do szerokiego kontekstu tradycji malarskiej w Polsce jakim jest malarstwo koni. Koń odgrywał pierwszorzędną rolę w tradycji staropolskiej, będąc niemal ekwiwalentem pozycji szlachcica. Wiemy o tym z zachowanych opisów mniejszych sejmików, na których nawet poślednia szlachta (prawie zagrodowa) prezentowała dumnie swoje piękne wierzchowce. Koń był tematem opracowań w ówczesnym rozumieniu naukowym, o czym świadczyła książka Krzysztofa Mikołaja Dorohostajskiego Hippica czyli o koniach xięgi, a popularność zwierzęcia, którego nie wyobrażano sobie wręcz opisywać (bo i po co) najlepiej scharakteryzował Benedykt Chmielowski w ambitnej w założeniu „encyklopedycznej” pozycji Nowe Ateny. W książce, w rozdziale O zwierzętach. Czy wszystkie zwierzęta były w korabiu Noego? tłumaczy hasło „koń” w ten sposób: „Koń jaki jest każdy widzi”.

To przywiązanie do najważniejszego zwierzęcia domowego, jakim był koń, kultywowano także podczas II Rzeczypospolitej, która świadomie nawiązywała do tradycji Polski przedrozbiorowej. Nie może więc dziwić szczególna obecność w artystycznej rzeczywistości naszego kraju wielka ilość podobnych motywów – szczególnie podczas okupacji niemieckiej, kiedy pejzaż czy portret zwierzęcia był jedną z niewielu dozwolonych (bo pozbawionych wydźwięku politycznego) form wypowiedzi artystycznej.

Wymiary: 46,5 cm x 33 cm