Przedstawienie Matki Boskiej Częstochowskiej namalowane ręcznie. Kontury, łącznie z nimbami i dekoracją szat, obwiedzione linią sgraffito, wyrytą w warstwie malatury. Tło reliefowe z motywem falistych linii. Tło i szaty malowane pozłotką nawiązują do  ozdobnych, drogocennych sukienek, którymi wielokrotnie w historii  przyozdabiano  cudowne wizerunki, np. obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, czy Matki Boskiej Ostrobramskiej. Zwyczaj ten wywodzi się z bizantyńsko-ruskiej tradycji przyozdabiania cudownych ikon kosztownymi ozdobami.

Wizerunek Matki Boskiej z Dzieciątkiem otoczony złoconą ramą z palmetami na narożnikach. Pod wizerunkiem inskrypcja: POD TWOJĄ OBRONE UCIEKAMY SIĘ

Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej znajdujący się w sanktuarium na Jasnej Górze jest jednym z najlepiej rozpoznawanych symboli chrześcijaństwa w Polsce. Jest to ikona nieznanego autorstwa namalowana temperą na desce. Wizerunek Matki Boskiej z Dzieciątkiem namalowany został według kanonu ikonograficznego Hodegetrii  - jednego z najdawniejszych wyobrażeń Marii, powstałego we wczesnych wiekach chrześcijaństwa.

Na obrazie Madonna przedstawiona jest w półpostaci, na lewym ręku trzyma Dzieciątko i podtrzymuje je lewą dłonią. Prawą zaś wskazuje na Chrystusa, co ma szczególne znaczenie. Wyraz „Hodegetria” pochodzi od greckich słów hodos  czyli droga, oraz hodego czyli prowadzić. Oznacza to, że Maria jest  przewodniczką, wskazuje człowiekowi właściwą drogę, którą jest Jezus.

Ikony to obrazy sakralne powstałe w kręgu kultury bizantyńskiej. Stanowią syntezę tradycji hellenistycznej wywodzącej się z dziedzictwa grecko-rzymskiego, oraz artystycznych form pochodzących z terenów Azji Mniejszej, Palestyny, Egiptu i Syrii. Po upadku Cesarstwa Bizantyjskiego w 1453 r. malarstwo ikonowe przeniknęło na Bałkany i Ruś. Schyłek malarstwa ikonowego nastąpił w XVII w. pod wpływem sztuki zachodniej. Jego ponowne odrodzenie przypada na przełom XIX - XX w.

Tradycyjne ikony malowane były na drewnie, przy zastosowaniu techniki enkaustycznej,  tzn. przy użyciu wosku pszczelego jako spoiwa dla farb. Od VI w. farby te zaczęto zastępować temperą, a później farbami olejnymi. Malowanie ikon poddane było ściśle określonym zasadom. Tradycja dotyczyła nie tylko materiału i technologii, ale również niosącej znaczenie symboliczne kolorystyki i ikonografii.