Obraz autorstwa polskiej malarki Heleny Papee-Bożyk, uczennicy Wojciecha Weissa. Obraz wykonany w tradycyjnej technice malarstwa olejnego, przedstawia portret kobiecy (autoportret?).

Postać na obrazie przedstawiona od klatki piersiowej w górę, twarz ujeta en face. Lewa ręka kobiety dotyka policzka i okularów, co sugeruje, że kobieta jest zamyślona. Sylwetka kobiety zajmuje niemal całą powierzchnię pola obrazowego.

Celem artystki nie było realistyczne przedstawienie rzeczywistości, lecz jej twórcze przetworzenie, przy jednoczesnym uchwyceniu indywidualnych cech portretowanej osoby. W obrazach Papee-Bożyk uderza specyficzny chaos. Chaos ten jest jednak pozorny ponieważ artystka uważnie kładzie farbę i rozgranicza kolory, zachowując równowagę kompozycyjną.Podobnie jak Weiss, Papee-Bożyk zamykała się w indywidualnym świecie form i kompozycji, które samodzielnie analizowała i próbowała przepracować.

Obraz w artystycznej oprawie. Złocona rama, która rozświetla kompozycję została dodatkowo ujęta w czarną kasetę.

Obraz sygnowany inicjałami artystki w prawym dolnym rogu

Helena Papee-Bożyk (ur. 1915 w Krakowie) pochodziła z bardzo zasłużonej w dziejach Polski rodziny Papee (Fryderyk Papee był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, a Kazimierz Papee ambasadorem Rzeczypospolitej Polskiej przy Stolicy Apostolskiej w czasie II wojny światowej i w okresie powojennym). Artystka związana była przede wszystkim z Krakowem, gdzie uzyskała wykształcenie artystyczne, początkowo w latach 1944/1945 by uzyskać ostatecznie dyplom w 1955 roku. Uczyła się w pracowni Wojciecha Weissa, którego też stylistykę (poddaną oczywiście indywidualnemu wpływowi) dość dobrze widać w jej nastrojowych, bardzo plastycznych kompozycjach.