Duża cynowa patera o biszkoptowych wykończeniach brzegów. Naczynie powstało w XVII-XVIII w. Sygnatura na spodzie.

Cynowe naczynia stołowe takie jak talerze, dzbany, kufle, sztućce, były powszechne w użyciu w Polsce do końca XVIII wieku, dopóki porcalana jako nowy materiał  wykorzystywany do produkcji naczyń użytkowych nie została spopularyzowana. Naczynia cynowe były tańszą alternatywą naczyń ze srebra. Stosowano je wśród mniej zamożnej szlachty, w instytucjach oraz w klasztorach. Naczynia te często noszą cechy stylu barokowego. Były wykonywane tradycyjnymi technikami rzemiosła konwisarskiego oraz posiadały charakterystyczne ornamenty wynikające z użycia specjalistycznych narzedzi do obróbki przedmiotow odlewanych lub wykuwanych z cyny i spiżu.

Głównym elementem dekoracyjnym patery są jej biszkoptowo wykrojone boki, zakończone ornamentem w formie okalających je linii. Na paterze umieszczona została również drobna, grawerowana dekoracja.