Autoportret cenionego polskiego artysty Jerzego Panka. Sygnowany w prawym, górnym rogu. Wykonany w 1955 roku w technice pastelu na papierze. Dzieło stanowi część serii autoportretów, które Panek wykonywał w różnych technikach malarskich i graficzny. Charakteryzuje je autoironia i syntetyczne ujęcie postaci. Wielobarwna kompozycja złożona z nakładających się na siebie, gwałtowanie wykreślonych linii. Ekspresyjne dzieło w formie zwartej bryły. Obraz oprawiony w białe passe-partout z osobnym slipem i prostą ramę.
Jerzy Panek (1918-2001) to polaki malarz i grafik. W 1955 roku uzyskał dyplom na Krakowskim ASP. Stosował w swoich dziełach rozmaite techniki graficzne, jednak mistrzostwo osiągnął w drzeworycie. Początkowo przygotowywał się do rytowania wykonując szkic wstępny, jednak duży wpływ na jego twórczość wywarła podróż do Chin i kontakt z tamtejszą kulturą, przede wszystkim tradycyjną techniką drzeworytniczą. Podróż skłoniła Panka do własnych poszukiwań, artysta zaczął rytować bezpośrednio na desce bez wykonywania szkiców wstępnych. Stosowane przez niego ekspresyjne formy i motywy były oszczędne i surowe.
Głównie podejmował tematy bliskie jego życiu jak autoportrety, portrety jarmarczne czy kobiety obłąkane. Konstruował swoje dzieła z niesamowitą trafnością, świadomie prymityzował swój styl, posługując się kilkoma liniami, tworząc syntetyczne skróty. W ironiczny sposób ukazywał siebie w serii autoportretów. Operował zwartą bryłą i mocną kreską, sprowadzał swoje wizerunki do roli znaku. Twórczość Panka jest niezwykle ceniona w Polsce i na świcie, poświęcono mu m. in. monumentalny katalog jego dzieł obejmujący twórczość z lat 1939-1993, wydany w Niemczech przez Dietra Burkampa.