Rzeźba przedstawia rozmyślającego Chrystusa w koronie cierniowej i z głową wspartą na dłoni. Rzeźba kształtowana poprzez wyraziste, głębokie cięcia, cechuje się zwartą strukturą z widocznymi śladami dłuta. Cechy anatomiczne ukazane schematycznie.

Prezentowana rzeźba jest przykładem twórczości artystów naiwnych, tworzących poza głównymi ośrodkami sztuki i nie posiadających akademickiego wykształcenia artystycznego. Rzeźbione w drewnie podobizny świętych, tzw. świątki, są jest wyrazem głębokiej pobożności twórców ludowych.

Przedstawienie Chrystusa Frasobliwego jest obecne w ikonografii chrześcijańskiej od końca XVI wieku a jego powstanie łączone jest z nurtem devotio moderna, który miał na celu pobudzenie indywidualnej pobożności przejawiającej się w codziennej modlitwie, praktykowaniu cnót oraz wypełnianiu obowiązków. Za wzór do naśladowania stawiano ludzką naturę Chrystusa.

Ten kierunek duchowości religijnej wysuwał na pierwszy plan osobiste uczucia i przeżycia , potrzebę samotności oraz milczenia. W związku z tym popularność zyskały niewielkie przedstawienia religijne, które umożliwiały prywatną modlitwę do domu. Motyw Chrystusa Frasobliwego zakorzenił się silnie w sztuce ludowej.