Niezwykły obraz o tematyce zaczerpniętej ze starożytnych mitów. Wyróżnia się nowatorskim i niezwykle ciekawym ujęciem tematu oraz doskonałą kompozycją. Obraz został podzielony na dwie części – dolną, zajętą przez wzburzone morze, którego fale miotają żaglówką, oraz odpowiadającą jej górną – zarezerwowaną dla nieba. Obraz opisany w ten sposób byłby ciekawym pejzażem marynistycznym, w piękny sposób poddającym rzeczywistość artystycznej kreacji. Jednak poprzez wprowadzenie lecącej z chmur postaci, artysta znacząco rozwinął w płótnie narrację. Po przekątnej obrazu, odpowiadającej statkowi, unosi się bowiem mężczyzna, którego skóra ma zielone zabarwienie. Mężczyzna, w pozie wskazującej na dość gwałtowny ruch, pokazuje w stronę statku, a wzdłuż jego ręki przebiega rozdzierający niebo piorun.

Zarówno obecność nierealnej postaci jak i jej gesty względem okrętu (a także same okoliczności obecności), wskazują na mitycznego Eola, rzymskiego boga wiatru.

Autorem prezentowanego dzieła jest Jerzy Teodorowicz. Teodorowicz urodził się w 1900 roku w Borowej koło Kijowa. Od początków swojego życia był więc pod znacznym wpływem kultury ruskiej. W 1919 roku rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Kijowie, których nie skończył ze względu na trudną sytuację materialną. Najpewniej to właśnie wypadki polityczne ostatecznie zmusiły Teodorowicza do porzucenia rodzinnych terenów i wyjazdu do Polski, przed nadciągającym frontem bolszewickim. Artysta już w 1920 roku znalazł się we Włocławku, z którym to miastem będzie związany przez całe życie. Tutaj podjął przerwaną w Kijowie edukację artystyczną. Prywatnie uczył się u włocławskiego malarza Aleksandra Laszenki. Dopiero w 1945 roku wrócił na uczelnię – tym razem na wydział Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie studiował malarstwo. Po ukończeniu studiów w 1950 roku zajął się głównie działalnością artystyczną i organizatorską, o czym świadczy udział w tworzeniu tzw. grupy kujawskiej – zrzeszenia artystów, do których należeli m.in. Henryka Królikowska, Helena Kuczyńska, Józefa Majchrowicz, Leon Płoszay i Jan Stępień. Jerzy Teodorowicz zmarł w 1967 roku we Włocławku i tam też został pochowany.