Akwarela autorstwa znanego krakowskiego malarza – Wincentego Wodzinowskiego. Obraz wykonany w technice akwareli, naniesionej na wyrysowane tuszem kontury. Praca przedstawia dwóch mężczyzn, różniących się między sobą dość istotnie wzrostem, co daje humorystyczny efekt. Niska postać po lewej stronie jest ubrana w znoszone, zniszczone rzeczy. Z kieszeni marynarki wystają jej pędzle, pod ręką trzyma złożoną sztalugę i teczkę z przyborami malarskimi. Na szyi ma zawieszony czerwony krzyż orderowy (Polonia Restituta). Jest to autoportret artysty, który wykonał akwarelę – Wincentego Wodzinowskiego. Malarz przedstawił siebie w momencie wręczania wysokiemu mężczyznie z ciemnymi wąsami (jest to redaktor naczelny krakowskiego dziennika „Czas”), obrazka, z całą pewnością swojego autorstwa.

Prezentowany obraz jest zapewne pamiątką Świąt Wielkiej Nocy, która została podarowana przez malarza przedstawionemu na niej szefowi „Czasu”. Gazeta, ukazująca się od 1848 do 1939 roku, była jednym z najbardziej opiniotwórczych dzienników w Polsce na przełomie wieków.

Wincenty Wodzinowski (ur.1866 w Igołomii pod Krakowem) to jeden z bardziej znanych malarzy krakowskich. Swoją edukację artystyczną rozpoczął  w Warszawie, u Wojciecha Gersona (1880-1881). Następnie, po powrocie na południe Polski, wstąpił do Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie studiował pod kierunkiem Jana Matejki. W latach 1890-1892 uzupełniał wiedzę w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. W 1892 roku wrócił do Krakowa i poza działalnością artystyczną, zajmował się pedagogiką – uczył na Wyższych Kursach dla Kobiet w Krakowie, w okresie, kiedy dostęp na Akademię był otwarty tylko dla mężczyzn. W swojej twórczości Wodzinowski wybierał tematy pejzażowe, rzadziej portrety. Zdecydowanie dominują zaś u niego sceny rodzajowe, koncentrujące się często na życiu małopolskiej wsi. W tych płótnach artysta daje się poznać jako fenomenalny impresjonista, wyczulony na kolor. Niektóre z jego prac mogą być śmiało zrównane poziomem artystycznym z dziełami Fałata czy (szczególnie) Chełmońskiego.

Istnieje pendant do prezentowanego dzieła, z analogiczną sceną pomiędzy tymi samymi postaciami.