Pejzaż morski, którego kompozycja została zaaranżowana w sposób polegający na podzieleniu płótna na dwie, nierównej powierzchni części, z których górną wypełnia niebo, a drugą ciemniejsze morze. Jedynym źródłem światła jest tu umieszczony w prawym górnym rogu księżyc, oświetlający wzburzone fale morskie.

Franciszek Rutkowski (ur. 1892 w Olesku) edukację artystyczną pobierał na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w latach 1913 – 1922. Przerwane przez I wojnę światową studia kontynuował już w okresie międzywojennym. Jego głównymi nauczycielami byli w tym czasie Jacek Malczewski i Teodor Axentowicz. Franciszek Rutkowski w początkowym okresie twórczości zdradzał niezwykłe skupienie się na kwestii kolorystycznej w malarstwie. To kolor był najważniejszym czynnikiem, budującym treść jego obrazów, a dziesiątki niuansów barwnych niezwykle ważne na obrazie i decydujące o niepowtarzalnym, poetyckim charakterze dzieł malarza.

W prezentowanym obrazie to przede wszystkim kolor wydobywa niespokojne napięcie oczekiwania i podkreśla potęgę żywiołu. Wydobywa on także formę przedstawionych przedmiotów (fal morskich), które mienią się odcieniami światła, rzucanego przez jedyne jego źródło – wspomniany wyżej księżyc. U Rutkowskiego kolor jest na tyle silnym czynnikiem, konstytuującym wręcz kompozycję i cały artystyczny wyraz dzieła, że, gdy porównamy poszczególne prace artysty, możemy dojść do wniosku o świadomej rezygnacji z wielu barw na rzecz kreacji swojego własnego świata wyobrażonego. Światem tym był dla malarza obraz pełen niepokojów, dziki i gwałtowny (stąd częste u Rutkowskiego motywy wzburzonego morza czy nadchodzącej burzy). Jest to niewątpliwie jeden z ciekawszych artystów krakowskich I połowy XX wieku.

Wymiary: 45 cm x 56 cm