Filiżanka ze spodkiem ma eklektyczną dekorację. Płyciny w podziale zdobień są dekorowane typowymi dla porcelanowej stylistyki wzorami kwiatowymi, jednak w całej kompozycji dominuje pseudorokokowy plastyczny ornament. Walory tego ornamentu są zaakcentowane kobaltowym barwieniem, oraz obfitymi złoceniami. Filiżanka jest przedmiotem wyjątkowym w stylu i bardzo dekoracyjnym.

Filiżanka pochodzi z Królewskiej Manufaktury Porcelany w Berlinie, zwanej w skrócie KPM. Manufaktura została założona w 1763 roku. Była własnością Fryderyka II Pruskiego, co dodawało władcy prestiżu i wprowadzało rywalizację z elektorami saskimi, posiadającymi rozsławioną manufakturę porcelany w Miśni. Symbolem KPM stało się berło i taki znak widnieje na berlińskich wyrobach jako podszkliwna sygnatura. KPM, obok słynnych manufaktur w Miśni i Wiedniu, należy do najcenniejszych kategorii porcelany kolekcjonerskiej.

Tak zwany „kobaltowy błękit”, zbliżony odcieniem do granatu, stosowany w zdobieniu klasycznej biało-niebieskiej porcelany, nazwę zawdzięcza kobaltowi, metalowi, z którego ten kolor pozyskiwano. Czasem zamienie ten kolor nazywa się „błękitem drezdeńskim” (od porcelany zdobionej w ten sposób w rejonie Drezna). Kobaltowy pigment zaczęto stosować dopiero w pierwszych dekadach XVIII wieku. Wcześniej nie znano tego odcienia błękitu i stosowano zamienne barwniki, jak na przykład „lapis lazuli”. Odkrycie receptury na kobaltowy błękit zostało masowo wykorzystane w osiemnastowiecznych manufakturach porcelany i dzięki temu kolor, zwany w skrócie „kobaltem”, jest powszechnie kojarzony z klasyczną biało-niebieską porcelaną i fajansem. Często bywał stosowany do malowania ornamentyki imitującej wzory chińskie na porcelanie, na przykład „wzoru cebulowego”, lub pejzaży orientalnych. Błękit kobaltowy jest powszechnie stosowany także we współczesnej ceramice.