Dywan anatolijski (inaczej turecki) tkany ręcznie, przy zastosowaniu tradycyjnej techniki, z wysokiej jakości wełny. Stanowi przykład tradycyjnego rzemiosła z terenów Azji Mniejszej. Zdobiony motywami roślinnymi i geometrycznymi. Przeważająca kolorystyka to czerwień, granat, czerń i biel. Dywan charakteryzuje się gęstym splotem.

Dywany tureckie należą do najbardziej cenionych na świecie. Znane są z wysokiej jakości surowca i wykonania, a także różnorodnych, wielokolorowych wzorów kwiatowych i geometrycznych. Sceny figuralne i zwierzęce nie pojawiają się we wzornictwie dywanów anatolijskich, gdyż takich przedstawień zabrania Koran.

Wśród dywanów tureckich istotną rolę odgrywają modlitewniki – dywany o niewielkim rozmiarze, używane przez muzułmanów do modlitwy, często zdobione motywem lampy meczetowej lub mihrabu, czyli arkady, wnęki z siedmioma obramowaniami, symbolizujących siedem bram raju w kulturze islamu.

Tradycyjne anatolijskie dywany wytwarzane są z wełny, wełny i bawełny lub także jedwabiu. Najbardziej znane kobierce pochodzą z Ankary, okolic Bergamy, a także takich miast jak Milas, Usak, Konya, czy Hereke.

W Europie dywany traktowane są jako dzieła sztuki i elementy budujące estetykę wnętrza, zaś na Wschodzie dywany stanowią swego rodzaju filozofię, opowieść o świecie i podstawę domu. Dawne ludy tureckie prowadziły koczowniczy tryb życia. Wnętrze jurty (namiotu, w którym mieszkano) wykładano dywanami, zarówno w celach izolacji namiotu, jak i dekoracji. Dywany pełniły również rolę koców i poduszek do spania. Dywany stanowiły również ważną część posagu panny młodej.

Do czasów obecnych większość dywanów tureckich powstaje w domowych warsztatach wioskowych/